Me Too. Nu we dat achter de rug hebben, ga ik hier niet elke ongepaste opmerking, ongevraagde dickpic en ongewenste aanraking oplijsten. Dat zou vermoeiend, pijnloos en jammer genoeg waarschijnlijk nutteloos zijn. We weten allemaal dat dit soort acties niets uithaalt. Het ene slachtoffer deelt zijn verhaal, het andere niet en de rest van het land kan geschokt reageren om daarna niets te doen om de situatie te veranderen. Zo gaat het elke keer.
In 2015 was er het prachtige initiatief #wijoverdrijvenniet waarbij Vlaamse vrouwen massaal hun ervaringen met seksuele intimidatie en seksueel geweld deelden. Een schokgolf trok door het land: street harassment was echt wel een serieus probleem waar we over moesten raten. Vrouwen overdreven niet en men zou eindelijk naar ons luisteren. Even had ik hoop. Maar na een aantal weken media-aandacht doofde de interesse voor velen uit. Erover praten was blijkbaar het enige dat men wilde doen. En de straat voelde weer even onveilig als voordien.
Nu, twee jaar later, is er dus #metoo. Weer gaat een schokgolf door het land. Maar waarom? Die verhalen hebben we toch al eens gehoord? Destijds hebben we toch ook beslist om niks te doen tegen seksuele intimidatie? De moed die het vergt van slachtoffers om hun verhaal te delen, is ongelooflijk. Daarvoor niets dan respect. Ik hoor ook van veel vriendinnen dat de beweging hen kracht geeft. Om te weten dat ze niet alleen zijn. Mij maakt het alleen maar triestig. Want de verhalen ken ik. Ik denk dat we ze allemaal kennen.
Waarom moeten slachtoffers van seksuele intimidatie en seksueel geweld hun trauma delen en herbeleven omdat de rest van het land de eerste keer niet geluisterd heeft? Zodat we nóg eens verbaasd kunnen reageren, een paar tweets kunnen liken, misschien zelfs wat ‘good guy’-statussen à la “ik heb dat nooit gedaan en zal dat ook nooit doen!!!!! #notallmen” de wereld in kunnen sturen, maar uiteindelijk niets doen om seksueel geweld tegen te gaan?
Natuurlijk, seksueel geweld is de schuld van de geweldplegers en van niemand anders. Maar laat me even heel duidelijk zijn: als je seksueel geweld ziet gebeuren en niet ingrijpt wanneer dat wel kan, ben je medeplichtig. Als je vriend een meisje op haar kont kletst in de discotheek en jij staat erbij en kijkt ernaar, ben je medeplichtig. Als je meelacht wanneer een andere man een vrouw obscene dingen naroept op straat, ben je medeplichtig. Als je vriendin vertelt over hoe vies ze zich voelde toen een man plots begon te masturberen op de trein en je grapt ‘je zal er wel goed uitgezien hebben die dag’, dan ben je medeplichtig. Niet per se aan de daad, maar aan het in stand houden van een cultuur waarin seksueel geweld de norm is.
Ik ben het zo fucking beu om hartverscheurende verhalen te lezen van vrouwen die iets meemaken waarvan ik uit ervaring weet dat het je voor de rest van je leven kan schaden. En dat is niet overdreven. Want het is niét normaal dat ik ’s nachts de trein niet naar huis durf nemen, dat ik ’s morgens in het donker naar de bushalte loop met een sleutel tussen mijn vingers en dat ik opgelucht ademhaal telkens een passant op straat maar dat blijkt te zijn. Gewoon een passant. Niks aan de hand. Rustig blijven ademen.
Ik ben het kotsbeu om ongewenste dickpics te krijgen op snapchat (spoiler alert: uw piemel is fucking lelijk en ik wil die niet zien) en gevolgd te worden op straat. En ik ben het vooral spuugzat dat dit iets normaal lijkt te zijn. Want dat is het niet. Mensen: houd uw piemel in uw broek en uw handen thuis. Houd uw opmerkingen voor uzelf. Houd uw vrienden tegen wanneer je ziet dat ze iets verkeerd doen. Stop met van ons te verlangen dat we ons trauma delen als je niet van plan bent er iets aan te doen. En bij twijfel: laat mij the fuck gerust.