Zondag 8 maart. Vrouwendag. Een dag om dankbaar te zijn voor de vele vrouwen die op de barricade stonden om te zorgen dat we mogen stemmen, een eigen bankrekening kunnen hebben, en dat we geen luxetaks meer moeten betalen op onze tampons en maandverbanden. Een dag om steun te bieden aan de vrouwen die nu op de barricade staan omdat ze streven naar intersectionaliteit, representatie in de media of een open conversatie over seksueel geweld. Een dag voor de gendergelijkheid. Voor een overtuigd feministe als ik dus een prachtige dag. Tenminste, dat zou je denken.
De voorbije dagen heb ik me al een paar keer kwaad gemaakt. Verschillende media-outlets hebben artikels gewijd aan de bijzondere dag, om hem niet onopgemerkt voorbij te laten gaan. Dat klinkt als een goed idee, maar een paar redacteurs hebben zich toch grondig aan het thema mispakt. Ze gingen op zoek naar vrouwelijke leidersfiguren, om hen dan de meest stereotiepe of ronduit seksistische vragen te stellen. Ze lieten ons weten dat we met een geslachtsdeel op onze nagels écht een statement maken voor gendergelijkheid. Of ze vonden het een goed idee om een groep "alfamannetjes" te vragen wat zij ook weer van de #MeToo-heisa vinden. En één van hen te laten verkondigen dat hij in zijn bedrijf gewoon geen vrouwen meer aanneemt omdat hij anders wel eens het slachtoffer zou kunnen worden van de hele situatie. Om te janken.
Voor hen lijkt Vrouwendag gewoon een dag waar ze voor één keer eens aan vrouwen moeten denken. Een dag voor een specialleke in de krant of het magazine, waarna ze weer op adem kunnen komen en vrouwenrechten in de schuif kunnen steken tot er nog eens een virale hashtag voorbijkomt of een rapport van een mensenrechtenorganisatie onthult hoeveel vrouwen nog slachtoffer zijn van gendergerelateerd geweld (en hoe veel mensen dat in sommige gevallen wel oké vinden). Voor hen is het een dag voor een originele invalshoek. Wat mogen mannen nog doen zonder dat er een vrouw hysterisch wordt? Worden carrièrevrouwen liever leuk of competent gevonden? En welke modetrends maken een feministisch statement?
Maar dat is niet wat vrouwendag is. Het gaat niet om 'sterke' vrouwen laten kiezen tussen een carrière en kinderen - wel om het feit dat ze die keuze mogen, maar niet moéten maken. Het gaat niet om geslachtsdelen op je nagels lakken of een roze H&M-shirt met #Feminist op - wel om het feit dat steeds meer mensen om gendergelijkheid geven en het woord 'feminist' claimen. Het gaat niet om die paar mannen die boos zijn dat ze "niks meer mogen" - wel om het feit dat ze die specifieke dingen eigenlijk nooit mochten, en er nu eindelijk consequenties van zien.
Vrouwendag gaat om gelijke rechten. Om zeggenschap over je eigen persoon. Om sterke vrouwen die op tafel slaan en geen fuck geven of ze daarbij aantrekkelijk of leuk gevonden worden - want er zijn ongeveer duizend belangrijkere dingen aan de gang. Om vrouwen die zacht zijn en dat ook willen blijven, die graag zien en graag geven. Om het feit dat dat twee kanten van dezelfde vrouw kunnen zijn. Om vrouwen die ongelijkheid benoemen en onrecht bestrijden. Om vrouwen waar we naar opkijken. Bedankt, vrouwen. En sorry voor al die andere bagger in de media, volgend jaar beter.